دعاى آن حضرت در تضرّع و فروتنى:
خداوندا تو را مى ستایم - و تو سزاوار سپاسى - در برابر احسانت
به من،
و فراوانى نعمتهایت بر من،
و عطاى بزرگت به نزد من،
و بر
رحمتى که مرا به آن فضیلت دادى،
و نعمتى که بر من فراوان فرمودى،
زیرا که آنقدر به من عنایت کردى که شکر من - از آن قاصر است،
و اگر احسان و لطف تو
نسبت به من،
و کمال نعمتت بر من در میان نبود،
هرگز در به دست آوردن بهره ام،
و اصلاح
خویش موفق نمى شدم،
این تو بودى که احسان را نسبت به من آغاز فرمودى،
و کفایت در تمام کارهایم
را روزى من نمودى،
و رنج و زحمت بلا را از من گرداندى،
و قضاى دهشت زا
را از من منع کردى.
خداوندا چه بسا بلاى جانکاه که از من گرداندى!
و چه بسا نعمت فراوانى که دیده ام را به آن روشن ساختى! و چه بسا
خوبیهاى ارجمندى که به من ارزانى داشتى! تویى که به وقت اضطرار دعایم را
اجابت کردى،
و به وقت درافتادن از لغزشم گذشتى،
و حق مرا
از دشمنان گرفتى.
خداوندا وقتى به درگاهت به گدایى برخاستم تو را بخیل
نیافتم،
و چون قصد تو کردم تو را گرفته ندیدم،
بلکه تو را شنونده
دعایم،
و عطا کننده خواسته هایم دیدم،
و نعمتهاى تو را بر خود کامل دیدم
در هر حالى از حالاتم،
و هر زمانى از زمانهایم،
تو نزد من
ستوده اى،
و احسانت در نظرم پسندیده است،
جان و زبان و خرد من تورا
مى ستایند،
چنان ستایشى که به کمال و کنه شکر رسد،
ستایشى که در نهایت
خشنودى تو از من باشد،
پس مرا از خشم خود رهایى ده.
اى پناه من
به وقتى که راهها مرا خسته کند،
و اى درگذرنده لغزشهایم،
اگر عیب پوشى تو
بر من نبود از رسوایان بودم،
و اى دستگیر من از سر نصرت و یارى،
اگر یارى تو نبود
از شکست خوردگان بودم،
و اى آن که سلاطین در پیشگاهت یوغ خوارى و ذلّت
بر گردنهایشان نهاده اند،
و از سطوت حضرتت در خوف و وحشتند،
اى آن که
سزاوارى که از تو پروا گیرند،
اى آن که نامهاى نیکو از آن توست،
از تو خواهش دارم که از من
بگذرى،
و مرا مورد مغفرت قرار دهى،
چون از گناه پاک نیستم تا معذور باشم،
و نیرومند نیستم تا پیروز
شوم،
و گریزگاهى ندارم که بگریزم،
از تو مى خواهم که لغزشم را نادیده بگیرى،
و از گناهانم
که مرا دچار ساخته،
و سراپایم را فرا گرفته و سبب هلاکتم شده پوزش مى طلبم،
من از گناهانم در حال توبه به جانب تو گریخته ام پس توبه ام را بپذیر،
به تو پناهنده شده ام پس پناهم بده،
از تو - زنهار مى طلبم پس دست از یاریم مکش،
سائل درگاهت هستم پس محرومم مگردان،
دست
به دامان توام پس رهایم مکن،
دعاکننده ام پس نومیدم مساز.
خداى من،
تورا در حالى که
مسکین،
مستکین،
ترسنده،
هراسناک،
بیمناک،
فقیر و بیچاره
درگاهت هستم خواندم،
خداوندا،
از ضعف نفسم که نمى توانم در
آنچه دوستانت را وعده داده اى پیشى گیرم،
و از آنچه دشمنانت را برحذر
داشته اى دورى کنم،
و از اندوه زیاد،
و وسوسه هاى نفس خود به حضرتت شکایت آورده ام.
خداوندا،
مرا
به نیت سوئم رسوا ننمودى،
و به گناهم هلاک نساختى،
تو را مى خوانم
و تو مرا پاسخ مى گویى گرچه هنگامى که تو مرا مى خوانى در پاسخ تو کند هستم،
و هر حاجتى که دارم
از تو مى طلبم،
و هر کجا که باشم رازم را پیش تو مى سپارم،
پس غیر تو کسى را نمى خوانم،
و به غیر حضرتت به احدى امید ندارم،
لبّیک،
لبّیک،
تو شکایت
شاکى به درگاهت را مى شنوى،
و به کسى که به تو اعتماد کند رو مى آورى،
و هرکه را به دامان
رحمتت درآویزد رهایى مى دهى،
و هر که به تو پناهنده شود غمش را مى زدایى،
خداوندا پس مرا به
خاطر کمى شکرم از خیر دنیا و آخرت محروم مکن،
و گناهانى را که از من
خبردارى ببخش،
اگر مرا عذاب کنى من آنم که بر خود ستم روا داشتم و از حدّ و مرز خود پاى
نهادم و فرمانت را چنانکه باید مواظبت نکردم و از نصیب خویش از جانب تو غفلت ورزیدم،
و چنانچه
مرا مورد آمرزش قرار دهى پس تو مهربانترین مهربانانى.