وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السّلَامُ إِذَا نُعِیَ إِلَیْهِ مَیّتٌ، أَوْ ذَکَرَ الْمَوْتَ
دعا به وقتى که خبر مرگ کسى به او مى رسید:
بار خدایا بر محمد و آلش درود فرست،
و ما را از آرزوى دراز نگاهدار،
و آرزوها را
با عمل راستین بر ما کوتاه کن،
تا به پایان بردن ساعتى را از پى ساعتى،
و دریافتن روزى را به دنبال روزى،
و پیوستن نفسى را به نفسى،
و
رسیدن گامى را به گامى آرزو نکنیم،
و ما را از فریب آرزوها در سلامت دار،
و از بدیهایش در امان دار،
و
مرگ را دربرابر دیدگان ما مجسم کن،
و یادش راگهگاه در خاطر ما میار (بلکه همیشه به یاد آن باشیم).
و از اعمال شایسته عملى برایمان قرار ده که با آن بازگشت به حضرتت را (با همه سرعتش) کُند
شماریم،
و براى به سرعت رسیدن به کویت بدان حرص ورزیم،
به طورى که مرگ براى ما
محل اُنسى باشد که به آن انس گیریم،
و مرکز الفتى باشد که بدان شوق ورزیم،
و
خویشاوند نزدیکى باشد که قرب به او را دوست بداریم،
پس هر زمان که آن را بر ما وارد کنى و
فرود آرى ما را از دیدارش خوشبخت فرما،
و چون بر ما وارد شود آن را مایه انس ما قرار ده،
و
ما را در مهمانى او به رنج و زحمت مینداز،
و با زیارت او سرافکنده مساز،
و آن را درى از
درهاى مغفرت،
و کلیدى از کلیدهاى رحمت خود قرار ده.
ما را در جمع هدایت شدگانى بمیران که
گمراه نگردند،
و فرمانبردارانى که اکراه به خود راه ندهند،
و تائبینى که گناه نکنند و بر گناه
اصرار نورزند،
اى که مزد نیکوکاران را ضامنى،
و از تبهکاران
اصلاح عملشان را خواستارى.