در پناه بردن به خداوند:
بارخدایا،
اگر بخواهى بر ما ببخشى از سر فضل مى بخشى،
و اگر بخواهى ما را به عذاب
مبتلا کنى از سر عدل مبتلا مى کنى،
الهى به رسم احسان،
عفوت را نصیب ما کن،
و به آئین چشم پوشى ما را
از عذاب برهان،
که ما را طاقت عدل تو نیست،
و بدون عفوت براى هیچ یک
از ما آزادى میسّر نیست،
اى بى نیازترین بى نیازها،
اینک ما بندگان توایم
بر درگاهت،
و من نیازمندترین نیازمندان به توام،
پس تهیدستى ما را به توانگریت چاره کن،
و رشته امید ما را با منع کردن لطفت قطع مکن،
که اگر چنین کنى،
کسى را که از رحمتت نیکبختى
خواسته بدبخت کرده اى،
و آن را که از فضلت عطا خواسته محروم نموده اى،
در این حال از
پیشگاهت به سوى چه کسى رو کنیم؟ و از درِ رحمتت به کجا رویم؟ پاک و منزهى،
ما از آن درماندگانیم که قبول دعاى آنان را واجب کرده اى،
و از آن گرفتارانیم که رفع گرفتارى را
به ایشان وعده داده اى.
و شبیه ترین چیزها به خواسته تو،
و سزاوارترین کار به بزرگوارى تو،
رحمت آوردن بر کسى است که از تو رحمت خواهد،
و به فریاد رسیدن کسى است که به تو فریادرسى کرده،
پس بر زارى ما نزد خود رحمت آر،
و به خاطر اینکه خود را
در پیشگاهت به خاک افکنده ایم به فریادمان رس.
الهى،
شیطان،
ما را چون در نافرمانیت
او را همراهى کردیم سرزنش مى کند،
پس بر محمد و آلش درود فرست،
و اکنون که شیطان را به خاطر تو واگذاشتیم و از طرف او به سوى تو روى آوردیم وى را به سرزنش ما شاد مکن.