نهج البلاغه - خطبه : 75 - پاسخ به تهمت امویان

75-  و من کلام له (علیه السلام) لما بلغه اتهام بنی أمیة له بالمشارکة فی دم عثمان :
أَ وَ لَمْ یَنْهَ بَنِی أُمَیَّةَ عِلْمُهَا بِی عَنْ قَرْفِی أَ وَ مَا وَزَعَ الْجُهَّالَ سَابِقَتِی عَنْ تُهَمَتِی وَ لَمَا وَعَظَهُمُ اللَّهُ بِهِ أَبْلَغُ مِنْ لِسَانِی أَنَا حَجِیجُ الْمَارِقِینَ وَ خَصِیمُ النَّاکِثِینَ الْمُرْتَابِینَ وَ عَلَى کِتَابِ اللَّهِ تُعْرَضُ الْأَمْثَالُ وَ بِمَا فِی الصُّدُورِ تُجَازَى الْعِبَادُ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
 سخنی است از آن حضرت هنگامی که اطلاع پیدا کرد که بنی امیه آن حضرت را به شرکت در خون عثمان متهم میکنند.

آیا علم بنی امیه درباره من آنان را از متهم ساختن من باز نمی دارد؟ آیا سرگذشت من، موجب نمی شود که مردم نادان از تهمت زدن به من خودداری کنند؟ البته پندی که خدا به آنان داده است، از زبان من بلیغ تر و رساتر است منم خصم احتجاج کننده بر آن مردم منحرف که از دین خارج شدند و با کسانی که بیعت شکسته اند و در دین به تردید افتاده اند، خصومت می ورزم همه امثال بر کتاب خداوندی عرضه می شوند و بندگان به آنچه که در سینه هایشان بروز می کند مجازات و یا پاداش داده می شوند.