نهج البلاغه - خطبه : 51 - منع از برداشتن آب فرات

51-  و من خطبة له (علیه السلام) لما غلب أصحاب معاویة أصحابه (علیه السلام) على شریعة الفرات بصفین و منعوهم الماء :
قَدِ اسْتَطْعَمُوکُمُ الْقِتَالَ فَأَقِرُّوا عَلَى مَذَلَّةٍ وَ تَأْخِیرِ مَحَلَّةٍ أَوْ رَوُّوا السُّیُوفَ مِنَ الدِّمَاءِ تَرْوَوْا مِنَ الْمَاءِ فَالْمَوْتُ فِی حَیَاتِکُمْ مَقْهُورِینَ وَ الْحَیَاةُ فِی مَوْتِکُمْ قَاهِرِینَ أَلَا وَ إِنَّ مُعَاوِیَةَ قَادَ لُمَةً مِنَ الْغُوَاةِ وَ عَمَّسَ عَلَیْهِمُ الْخَبَرَ حَتَّى جَعَلُوا نُحُورَهُمْ أَغْرَاضَ الْمَنِیَّةِ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
 آن حضرت این خطبه را در آن هنگام فرموده است که یاران معاویه در صفین بر شط فرات مسلط و سپاهیان علی (علیه السلام) را از آن آب ممنوع ساختند.

آنان شما را به میدان نبرد طلبیده اند، یا به ذلت و خواری و از دست دادن موقعیت حیات خود تن در دهید، یا شمشیرها را از خون های آن نابکاران سیراب کنید، تا از آب سیراب شوید. مرگ و نابودی شما در آن زندگی است که از دشمن شکست بخورید و ذلیل شوید. زندگی فناناپذیر شما در آن مرگی است که با پیروزی بر دشمن از این جهان رخت بربندید. آگاه باشید که معاویه مشتی گمراهان منحرف را بدنبال خود انداخته و خبر واقعیات را بر آنان تاریک و مبهم ساخته است، تا آن جا که گلوهای خود را آماج تیر مرگ نموده اند.