نهج البلاغه - خطبه : 38 - فرمانم نمی‌پذیرند، و جواب نمی...

38-  و من کلام له (علیه السلام) و فیها علة تسمیة الشبهة شبهة ثم بیان حال الناس فیها :
وَ إِنَّمَا سُمِّیَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ فَأَمَّا أَوْلِیَاءُ اللَّهِ فَضِیَاؤُهُمْ فِیهَا الْیَقِینُ وَ دَلِیلُهُمْ سَمْتُ الْهُدَى وَ أَمَّا أَعْدَاءُ اللَّهِ فَدُعَاؤُهُمْ فِیهَا الضَّلَالُ وَ دَلِیلُهُمُ الْعَمَى فَمَا یَنْجُو مِنَ الْمَوْتِ مَنْ خَافَهُ وَ لَا یُعْطَى الْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّهُ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 و از سخنان آن حضرت است. که در آن علت اینکه شبهه، شبهه نامیده می شود و بیان حال مردم در شبهه بیان شده است.

علت اینکه شبهه، شبهه نامیده شده است، اینست که شبیه به حق است. اما اولیاءالله در موقعیتهای شبهه ناک با روشنائی یقین حرکت می کنند و راهنمای آنان خود راه هدایت است. و اما دشمنان خدا در آن شبهه ها دعوت به گمراهی می کنند و راهنمای آنان نابینائی است با ترس از مرگ، هیچ کسی از مرگ نجات پیدا نمی کند و با دوست داشتن بقاء هیچ کسی پایدار نمی ماند.