نهج البلاغه - حکمت : 333 - سیمای مؤمن

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : فِی صِفَةِ الْمُؤْمِنِ؛ الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَیْ‌ءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَیْ‌ءٍ نَفْساً یَکْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ یَشْنَأُ السُّمْعَةَ طَوِیلٌ غَمُّهُ بَعِیدٌ هَمُّهُ کَثِیرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَکُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ ضَنِینٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ الْخَلِیقَةِ لَیِّنُ الْعَرِیکَةِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ .

و در توصیف مومن فرمود: سرور و شادمانی مومن در چهره او است و اندوهش در قلبش. مومن سینه فراخ ترین انسان ها و خوارترین آنان از حیث نفس (خود طبیعی) است. از برتری جویی کراهت دارد و شنیدن امیتاز خود را از دیگران دشمن می دارد. غمش دراز و همتش بالاست. خاموشی او زیاد است و وقتش مشغول. شکرگزار است و شکیبا و فرو رفته در تفکر. در اظهار احتیاج خویشتن دار و دارای اخلاقی آرام و ذاتی نرم است. نفس او از سنگ خارا سخت تر و در عین حال از یک بنده پست تر است .