نهج البلاغه - نامه : 32 - به معاویه

32-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى معاویة :
وَ أَرْدَیْتَ جِیلًا مِنَ النَّاسِ کَثِیراً خَدَعْتَهُمْ بِغَیِّکَ وَ أَلْقَیْتَهُمْ فِی مَوْجِ بَحْرِکَ تَغْشَاهُمُ الظُّلُمَاتُ وَ تَتَلَاطَمُ بِهِمُ الشُّبُهَاتُ فَجَازُوا عَنْ وِجْهَتِهِمْ وَ نَکَصُوا عَلَى أَعْقَابِهِمْ وَ تَوَلَّوْا عَلَى أَدْبَارِهِمْ وَ عَوَّلُوا عَلَى أَحْسَابِهِمْ إِلَّا مَنْ فَاءَ مِنْ أَهْلِ الْبَصَائِرِ فَإِنَّهُمْ فَارَقُوکَ بَعْدَ مَعْرِفَتِکَ وَ هَرَبُوا إِلَى اللَّهِ مِنْ مُوَازَرَتِکَ إِذْ حَمَلْتَهُمْ عَلَى الصَّعْبِ وَ عَدَلْتَ بِهِمْ عَنِ الْقَصْدِ فَاتَّقِ اللَّهَ یَا مُعَاوِیَةُ فِی نَفْسِکَ وَ جَاذِبِ الشَّیْطَانَ قِیَادَکَ فَإِنَّ الدُّنْیَا مُنْقَطِعَةٌ عَنْکَ وَ الْآخِرَةَ قَرِیبَةٌ مِنْکَ وَ السَّلَامُ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به معاویه

گروه فراوانی از مردم را به هلاکت رساندی، آنان را به گمراهی خود فریب دادی و در موجی از دریای (کثیف) درونت انداختی که تاریکی ها آنان را از هر سو احاطه کند و اشتباهات آنان را در تلاطم مضطر سازد. در نتیجه از مقصد حقیقی تجاوز کردند و به پشت سر برگشتند و راه قهقرا را پیش گرفتند و به دودمان خود تکیه نمودند، مگر گروهی از بینایان که از تو (و مقاصد تو) برگشتند. آنان پس از آن که تو را شناختند از تو جدا گشتند و دست از یاری تو برداشتند و به طرف خدا گریختند و پناهنده شدند، زیرا تو آنان را به دشواری ها انداختی و از اعتدال منحرفشان ساختی. ای معاویه، درباره خویشتن از خدا بترس و افسارت را از دست شیطان درآور. زیرا دنیا از تو بریده می شود و آخرت به تو نزدیک است.