نهج البلاغه - حکمت : 275 - طمع، دام فریب طمع کار

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَیْرُ مُصْدِرٍ وَ ضَامِنٌ غَیْرُ وَفِیٍّ وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِیِّهِ وَ کُلَّمَا عَظُمَ قَدْرُ الشَّیْ‌ءِ الْمُتَنَافَسِ فِیهِ عَظُمَتِ الرَّزِیَّةُ لِفَقْدِهِ وَ الْأَمَانِیُّ تُعْمِی أَعْیُنَ الْبَصَائِرِ وَ الْحَظُّ یَأْتِی مَنْ لَا یَأْتِیهِ .

و فرمود: طمع واردکننده است (به حوادث مبهم) و صادرکننده نیست (روشن کننده تکلیف و پایان کار نیست) و ضمانت کننده ایست که وفا نمی کند و بسا نوشنده آب، پیش از آن که سیراب شود گلویش می گیرد و هر اندازه که ارزش چیزی که مورد رقابت است بیشتر باشد، مصیبت گم شدن آن نیز بزرگتر می گردد و آرزوها چشمان بینا را کور سازد و نصیب سراغ کسی را می گیرد که در جستجویش نیست.