200- و من کلام له (علیه السلام) فی معاویة : وَ اللَّهِ مَا مُعَاوِیَةُ بِأَدْهَى مِنِّی وَ لَکِنَّهُ یَغْدِرُ وَ یَفْجُرُ وَ لَوْ لَا کَرَاهِیَةُ الْغَدْرِ لَکُنْتُ مِنْ أَدْهَى النَّاسِ وَ لَکِنْ کُلُّ غُدَرَةٍ فُجَرَةٌ وَ کُلُّ فُجَرَةٍ کُفَرَةٌ وَ لِکُلِّ غَادِرٍ لِوَاءٌ یُعْرَفُ بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ اللَّهِ مَا أُسْتَغْفَلُ بِالْمَکِیدَةِ وَ لَا أُسْتَغْمَزُ بِالشَّدِیدَةِ .
خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): درباره معاویه
سوگند به خدا، معاویه داهی تر و هشیارتر و زیرکتر از من نیست، ولی او عهد می شکند و مرتکب فسق می گردد و اگر زشتی پیمان شکنی نبود، از داهی ترین مردم بودم، ولی برای هر پیمان شکنی فجور (گناهی) است و هر گناهی، موجب تیرگی قلب می گردد. و برای هر عهدشکنی در روز قیامت پرچمی است که با آن شناخته می شود. سوگند به خدا، نه با حیله گری می توانند مرا اغفال کنند و نه با سخت گیری می توانند عاجزم نمایند.