نهج البلاغه - حکمت : 103 - جامه برای تو است، نه تو برای جامه

وَ رُئِیَ عَلَیْهِ إِزَارٌ خَلَقٌ مَرْقُوعٌ فَقِیلَ لَهُ فِی ذَلِکَ فَقَالَ : یَخْشَعُ لَهُ الْقَلْبُ وَ تَذِلُّ بِهِ النَّفْسُ وَ یَقْتَدِی بِهِ الْمُؤْمِنُونَ إِنَّ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةَ عَدُوَّانِ مُتَفَاوِتَانِ وَ سَبِیلَانِ مُخْتَلِفَانِ فَمَنْ أَحَبَّ الدُّنْیَا وَ تَوَلَّاهَا أَبْغَضَ الْآخِرَةَ وَ عَادَاهَا وَ هُمَا بِمَنْزِلَةِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ مَاشٍ بَیْنَهُمَا کُلَّمَا قَرُبَ مِنْ وَاحِدٍ بَعُدَ مِنَ الْآخَرِ وَ هُمَا بَعْدُ ضَرَّتَانِ .

آن حضرت را با لباسی کهنه و وصله خورده دیدند. درباره این وضع با آن بزرگوار گفتگو کردند. فرمود: دل با این لباس خشوع کند و نفس به وسیله آن رام شود و مومنان از آن پیروی کنند .قطعی است که دنیا و آخرت دو دشمن متفاوتند و دو راه مختلف، پس هر کس که دنیا را دوست بدارد و به آن محبت بورزد، آخرت را دشمن دارد، و با آن عداوت بورزد و آن دو به منزله مشرق و مغربند و کسی که مابین آن دو راه می رود، هراندازه که به یکی از آن دو نزدیک شود، از دیگری دور می گردد .