دعا بعد از فراغت از نماز
و در حديث صحيح منقول است كه چون حضرت صادق عليه السلام از نماز فارغ مي شدند دستها را بالاي سر مبارك خود بلند مي كردند و دعاء مي نمودند و از امام محمد باقر عليه السلام مروي است كه هر بنده اي كه دستها را بسوي خدا بلند كند حقّ تعالي شرم مي كند كه دستهاي او را خالي برگرداند پس چون دعا كنيد دستها را فرو مياوريد مگر آنكه بر سر و روي خود بكشيد.
سوّم كليني به سند معتبر از حضرت باقر عليه السلام روايت كرده است كه هر كس بعد از نماز فريضه پيش از آنكه پاهاي خود را بگرداند سه مرتبه اين دعا را بخواند خدا گناهان او را بيامرزد اگرچه مانند كفّ دريا باشد در بسياري :
اَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذي لا اِلهَ اِلاّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ
ذُوالْجَلالِ وَالْاِكْرامِ وَاَتُوبُ اِلَيْهِ
و در روايت ديگر وارد شده است كه هر كه اين استغفار را در هر روز بخواند حق تعالي چهل كبيره او را بيامرزد.
چهارم كليني به سند معتبر از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده است كه ترك مكن بعد از هر نماز اين دعا را:
اُعيذُ نَفْسي وَما رَزَقَني رَبّي بِاللَّهِ الْواحِدِ
الصَّمَدِ الَّذي لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوا اَحَدٌ وَاُعيذُ نَفْسي وَما
رَزَقَني رَبّي بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ وَمِنْ شِرِّ غاسِقٍ اِذا وَقَبَ وَمِنْ شَرِّ
النَّفّاثاتِ فِي الْعُقَدِ وَمِنْ شَرِّ حاسِدٍ اِذا حَسَدَ وَاُعيذُ نَفْسي وَما رَزَقَني رَبّي
بِرَبِّ النّاسِ مَلِكِ النّاسِ اِلهِ النّاسِ مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنّاسِ الَّذي
يُوَسْوِسُ في صُدُورِ النّاسِ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنّاسِ
پنجم شيخ كليني به سند معتبر از عليّ بن مهزيار روايت كرده است كه محمّد بن ابراهيم به حضرت امام عليّ نقيّ عليه السلام نوشت كه اگر مصلحت داني اي سيّد من تعليم نما براي من دعائي كه بعد از همه نمازها بخوانم تا حق تعالي به سبب آن جمع نمايد براي من خير دنيا و آخرت را پس آن حضرت نوشت كه مي گوئي :
اَعُوذُ بِوَجْهِكَ الْكَريمِ وَعِزَّتِكَ الَّتي لا تُرامُ وَقُدْرَتِكَ الَّتي لا يَمْتَنِعُ مِنْها
شَيْءٌ مِنْ شَرِّ الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَمِنْ شَرِّ الْاَوْجاعِ كُلِّها
و در بعضي از روايات اين تتمه را دارد:
وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظيمِ
ششم كليني و ابن بابويه به سندهاي صحيح و غير صحيح از حضرت امام محمّد باقر و امام جعفر صادق عليهماالسلام روايت كرده اند كه كمتر چيزي كه تو را مجزي است از دعاء بعد از نماز واجب آن است كه بگوئي :
اَللّهُمَّ اِنّي اَسْئَلُكَ مِنْ كُلِّ خَيْرٍ اَحاطَ بِهِ عِلْمُكَ وَاَعُوذُ بِكَ مِنْ كُلِّ شَرِّ اَحاطَ
بِهِ عِلْمُكَ اَللّهُمَّ اِنّي اَسْئَلُكَ عافِيَتَكَ في اُمُوري كُلِّها وَاَعُوذُ بِكَ مِنْ خِزْيِ
الدُّنْيا وَعَذابِ الاْخِرَةِ
و در روايت ابن بابويه چنين است :
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي
مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ اَللّهُمَّ اِنّي اَسْئَلُكَ
تا آخر دعا
هفتم سنّت است كه چون از نماز فارغ شود بگويد:
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلي مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَاَجِرْني مِنَ النّارِ
وَاَدْخِلْنِي الْجَنَّةَ وَزَوِّجْنيِ الْحُورَ الْعينَ
چنانكه در حديث معتبر از حضرت اميرالمومنين عليه السلام منقول است كه بايد بنده از نماز فارغ نشود تا آنكه از حق تعالي سؤ ال كند بهشت را و پناه برد به خدا از دوزخ و سؤ ال كند كه تزويج كند او را با حورالعين .